Ik hou wel van een beetje avontuur. Ben niet voor niets zeezeilende hond geworden. En vandaag was een van mijn meer avontuurlijke dagen.
Het begon vanochtend rustig. Had beetje spierpijn in mijn rechter achterpoot, maar dat mocht de pret niet drukken. Onze solo zeilende duitse buurman had minder pret. Hij had in 1 nacht al meer dan 100 liter water uit zijn boot gehaald. Waarschijnlijk een lek bij de kiel. Daar gingen zijn drie maanden Oostzee. Hij was nu op weg naar huis. Vrouwtje en Philip zeiden tegen elkaar dat zij niet verder zouden gaan bij zoiets. Maar ik kan die meneer wel begrijpen: no place like home.
Wij voeren weer een paar uur na hoogwater uit om de stroom optimaal te benutten. Was iets meer stroom dan gedacht dus hebben we het op zee rustig aan gedaan. Beetje slapen, lekker zonnetje. Genieten dus. Het avontuur begon toen we de uiterton van Langeoog tegenkwamen.
Die ton lag niet waar wij hem hadden verwacht. Zowel de papieren als de digitale kaart gaf een andere plek. Maar goed, wij sturen dus netjes op de eerste ton aan. Was wel een beetje spannend want er stond maar 1,9 meter water en wij hebben graag meer dan 2 (we zijn 1,70 meter diep). Met rustig varen en strak sturen kwam het helemaal goed. De boeienlijn daarna was bijzonder met een groene ton tegen het strand van het buurland (Baltrum) aan en meer richting de haven geen rode tonnen meer maar een strand/duin met zuid-kardinalen.
Bleek trouwens niet het meest spannende stuk te zijn :-) We moesten de haven nog in. 1e poging liepen we op een ondiepte. Met een tip van een 'local' ging het beter en kwamen we de haven binnen. Alhoewel ... terwijl vrouwtje mocht sturen zetten Philip het dieptemeteralarm maar uit omdat het teveel piepte. Ik zat binnen mee te kijken en heb een diepte van 1,1 meter langs zien komen. Da's 2 van mij te weinig ;-)
Nu nog een plek. De jachthaven zelf lag vol. Wij hebben nu een mooi plekje aan de grote boten steiger. Stoer he. Eerst lagen we naast een platbodem uit Harlingen, later zijn we zelf aan de steiger gaan liggen omdat die meneer liever niemand naast zich had.
Vrouwtje en Philip zijn vanmiddag nog even naar het stadje gegaan met het treintje. Vanavond mocht ik mee lopen langs de duin. Ging Philip steeds nep stokjes en steentjes weggooien, nou daar loop ik dus niet meer achteraan. Wel een mooie zonsondergang gezien.
Morgen blijven we hier. Gaan ze vast weer fietsen. Als ik maar niet in zo'n mandje mee hoef.
Pootje van
Catootje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten