Oh wat ben ik blij met Noor. Die begrijpt me tenminste. Dat elke avond een stukje typen op een gegeven moment gewoon pijn doet aan mijn pootjes. Bood ze vandaag zomaar aan dat zij wel een stukje wilde schrijven. Wat een girlpower! Graag. Dus hier het verhaal van vandaag van mijn vriendinnetje.
Pootje van Catootje voor Noor
Gisteravond hadden we besloten dat we op tijd weg wilden varen. 10 uur, dus om 8 uur opstaan... Hmpff... Had ik per ongeluk een heel hard alarm gezet. Dus wakker was ik! Fijn, want Tante marieke en Philip hadden het wel bedacht, Noor ging de boot varen, konden zij lekker rustig zitten en bruinbakken. Okay, dan doe ik dat wel hoor. Ik heb de boot even uit de haven gevaren en daarna ben ik niet meer weg geweest bij dat roer. En heerlijke golven. Tante Marieke vond dat minder leuk... Ze zat lekker onder het kapje om niet nat te worden. Ha! Dat is niet gelukt! Want dat was voor mij een uitdaging geworden. Bij de hoge golven net proberen die golven ietsje minder goed op te vangen. Natuurlijk weet ik hoe het wel moet, schuin door de golven varen. Kan ik wel, deed ik alleen niet. Dus de voornemens van tante Marieke heb ik een heel klein beetje om zeep geholpen. Missie geslaagd.
Nadat ik tante Marieke een heerlijk zoutbad had gegeven, (zie je nou wel, ik kan ook lief zijn hoor) moest ik natuurlijk laten zien dat ik het wel kon. Dus heb ik netjes de golven opgevangen, met hier en daar nog even een klein beetje water op de broek, gewoon, zodat ze weet dat ik er nog ben :). Na ongeveer 3 uur zelf varen werd ik toch eigenlijk wel een beetje moe van de hele tijd staan en je evenwicht bewaren, wat ik nooit zou toegegeven als je het me gevraagd had, omdat ik aan het roer staan echt het allerleukste vind op zo'n boot. En die golven maakten het eigenlijk alleen maar leuker, omdat ze hoog waren, maar net niet eng. Hadden ze gezegd dat de golven om 11 uur op z'n hoogst waren en dat het daarna dus alleen maar zou afnemen. Dat was een leugen. Ruim na 11 uur waren de golven nog even hoog, en ze werden eigenlijk alleen maar hoger. Op dat moment vond ik dat totaal niet erg en alleen maar leuker. Hoe meer golven hoe meer een blije Noor.
Maar tante Marieke en Philip hadden meer een vooruitziende blik; als de golven nu alleen maar hoger worden, vind Noor dat straks helemaal niet meer zo leuk. En is er ook veel minder van het zeilen op zee, we hadden namelijk de hele tijd de wind recht van voren, waardoor we niet konden zeilen. Jammer wel. Dus zei Philip heel subtiel: "zal ik even varen?". Dat aanbod slaan we natuurlijk niet af, de pijn in mijn benen werd namelijk de hele tijd net weer een klein beetje erger. Dus Philip heeft mijn plekje overgenomen, zodat ik ook even lekker van de zon kon genieten. Ook wel lekker. Hoor ik een beetje vaag iets van: "Zullen we hier maar gaan liggen? Kunnen we morgen lekker echt lang zeilen naar Frankrijk." Klonk allemaal als een super plan.
Wel een klein nadeeltje... Lag ik heerlijk met mijn ogen dicht van het zonnetje te genieten, maakt Philip de draai om naar Oostende te gaan om daar dus te overnachten. Zon weg. Lekker... Moeten er weer dingen gedaan worden... Na een klein tijdje, in de schaduw, gevaren te hebben, roept Philip opeens dat hij een zeehond of een dolfijn heeft gespot. En ja hoor, een mini dolfijntje. Kan ook weer van de to do list :). Daarna werd het nog leuker, ik mocht weer op mijn plekje staan terwijl Philip en tante Marieke de stootwillen ophingen. Op z'n plek leggen mocht dan weer net niet, want dat gingen we speciaal doen. Op z'n Grieks. En dat had ik nog nooit gedaan. Maar nu heb ik het gezien en kan ik het heus eens proberen als het niet zo druk is. Denk ik :). Tante Marieke en Philip hadden weer perfect team work, en hadden (samen met de lieve hulp van de havenmeester) de boot prachtig en soepel neergelegd. Even lunchen, havengeld betalen, en daarna konden tante Marieke en ik shoppen! Philip bleef op mijn vriendinnetje passen, want al dat meisjesgedoe is toch niet helemaal zijn ding. We hadden gevraagd aan de havenmeester waar de winkelstraat was en we waren er zo.
We hebben een rondje gelopen, waardoor we alle winkels gezien hebben. En we zijn geslaagd! een super leuk jurkje voor tante Marieke, en ook een jurkje voor mij (waar we nog even een witte riem bij moeten scoren om hem af te maken) en een paar slippers voor mij. (omdat ik die vergeten was..) En rara wat voor merk... Crocs! Gelijk mama geappt en die was in shock... Die denkt bij Crocs aan van die instap muilen. Maar het zijn gewoon donkerblauwe slippers hoor mama, in je lievelingskleur :). Na het shoppen hebben we nog eventjes gelopen en op een terrasje gezeten. Daarna gingen we eten. Kebab. Heb ik dat ook eens gegeten.
Hand van,
Noor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten