1-8: Duif / Stavoren

Vanochtend mocht ik weer een stukje lopen met Philip. Die snapt wat een hondje wil, dus gingen we naar een ander plekje dan gisteren en had ik dus veel nieuws te snuffelen. Dat snuffelen lukte heel goed omdat er bijna geen wind stond. Weer terug op de boot mocht ik nog even buiten blijven. Kon ik dus mooi kijken naar een andere boot waarbij het ophalen van het anker niet helemaal goed ging. Sprong de mevrouw er zomaar in om een extra lijn aan het anker te maken en later nog een keer. Nou, ik hoop dat als ze ooit ruzie krijgen die meneer nog even aan dit moment denkt. 

Geen wind -> Op de motor naar Enkhuizen dus. In de zon, veel zon. Warme zon. Dat je als hond blij bent dat je binnen kan blijven om met je buik op de koele vloer te liggen, zo warm. Verder was het niet zo heel spannend. Ook bij de sluis bij Enkhuizen niet. Maar dat was voor ons vandaag ook alleen een tussenstop, we waren op weg naar Friesland.

Eenmaal op het IJsselmeer zette we strak koers naar Stavoren. Kwam Philip gelukkig de boterhammetjes klaarmaken en kreeg ik dus ook wat. Plakje kaas, lekker joh. 

Ongeveer halverwege werden we aangevallen door vliegjes/mugjes, duizenden mugjes. Niet dat die binnen durfde te komen, ik had dus nergens last van, maar de mensen hoorde ik er over klagen. Zwart van de muggen, ze moesten hun hand op hun beker houden en ze gingen maar niet weg. Ik vond dat ze niet moesten zeuren, wat er vlak voor Stavoren gebeurde... dat was pas stress (voor mij dan).

Landt er opeens een duif op de boot. Ik hoor hem eerst over het dak lopen, zie hem daarna naar de kap fladderen en verwacht dat ie weer opvliegt (letterlijk en figuurlijk). Komt dat beest opeens naar binnen! Ho stop, dat gaat zomaar niet. Dat is MIJN terrein! Gelukkig was mijn vriend Philip dat helemaal met mij eens. Terwijl vrouwtje stug naar de sluis bleef varen, ving Philip de duif. Mijn held stuurde de duif gewoon van het schip af, goed he.

Nu liggen we in de binnenmarina. Ik heb met vrouwtje een klein rondje gelopen, met Philip een groter en de mensen zijn net klaar met douchen. Dus ik ga stoppen met schrijven, want misschien komt er straks wel een knabbeltje en dan moet je als hond alert blijven.

Morgen? We zijn op weg naar Lauwersoog en zien wel hoever we komen.

Catootje