Politiek adviseur

Weken zaten ze in het Catshuis en hoorde ik het vrouwtje (bijna) niet over politiek. Ja, ze heeft de afgelopen weken met mensen uit de Tweede Kamer gesproken, maar dat ging lekker constructief over haar scriptie. Rutte, Verhagen, Wilders, ach … het kon haar niet schelen. Of ze nou door de hond of de kat gebeten zou worden. Ik heb geprobeerd haar uit te leggen dat het wel degelijk uitmaakt wie je bijt, een rode kat of ik. Helaas, het enige wat ik terugkreeg was dat ik het niet begreep. Ja, dan moet je ook geen spreekwoorden over me maken.

Toen deze week duidelijk werd dat ze weggingen uit het Catshuis (waarom was ik niet verbaasd dat het niet lukte in een Cats(!)huis) en er andere mensen mee gingen praten voelde ik wel enige spanning hier in huis. Meer tijd achter de computer, net even wat langer doorgaan, want wat zouden ze doen met de griffierechten? En vrijdag was het duidelijk: de verhoging van griffierechten ging zonder reddingvest overboord. Even, heel even, had ik medelij. Want hoe zou het dan nu met de scriptie van vrouwtje gaan; ze was alternatieven aan het bedenken.

Maar toen ze thuiskwam was het duidelijk: mijn vrouwtje heeft nu al punten voor een nieuw regeerakkoord gemaakt. Okay, het scriptie gaat over “niet ingevoerd oudvaderlands recht”. Da’s op zich al bijzonder, er zijn vast niet veel mensen die daar over schrijven. Haar insteek niet te schrijven over de juridische aspecten van lid x artikel y sub 321 maar praktische alternatieven te bedenken werpt vruchten af in het, laten we het dynamisch noemen, politieke landschap van Nederland.

Hopend op het samen bezoeken van partijcongressen (wat zullen daar veel mensen zijn die me aandacht kunnen geven) was ik wel teleurgesteld toen bleek dat ze dat helemaal niet gaat doen. Zelf ben ik bereid elke partij in een bosrijke omgeving vergaderd en die tussen het vergaderen door met me wil wandelen en takken gooien bij te praten.

Catootje

Kusema nini?

Soms, heel soms, snap ik jullie mensen niet. Kan je praten, kan je nog steeds niet communiceren. De afgelopen week/weken vertelde het vrouwtje bij ons laatste wandelingetje voor het slapen gaan vaak over mensen die elkaar niet verstaan. Niet omdat ze dezelfde taal niet spreken. Nee, ze zouden allebei gewoon Nederlands spreken. Alleen verstaan ze elkaar niet of interpreteren het verkeerd. En dat geeft zo ongelooflijk veel gedoe (achteraf dan).

Zelf praat ik dus niet. Blaffen, wat ik elke dag oefen, kan ik heel goed. Het jammere is alleen dat dat niet altijd goed begrepen wordt. Niet gek, want het vrouwtje probeert wel te blaffen, maar dat lijkt meer op gewoon hoesten. Nee, dan mijn gepiep. Daar communiceer ik pas goed mee. Ik piep als er een bal onder de bank ligt, zij begrijpt me en pakt de bal. Ik piep als ik een goede plek zoek om een botje te verstoppen, zijn begrijpt me en doet de deur naar de tuin open.

Niet dat ik altijd ‘woorden’ nodig heb. Stil voor de deur zitten betekent dat ik naar buiten wil, mijn pootjes tegen de stoel dat ik ook wat wil eten. En zij begrijpt me elke keer weer (al baal ik wel dat het niet altijd lukt en ik van de week dus geen pizza kreeg).

Waarbij ik jullie mensen maar wil zeggen: goed communiceren/elkaar echt verstaan kan, maar je moet er wel je best voor doen. Dan lukt het zelfs mij.

Catootje

PS "Kusame nini" = "wat zeg je?" in het Swahili

Wordfeud

Al jaren heb ik het vrouwtje nodig om dit blog voor me te typen. Niet dat ik niet zelf bedenk wat en waarover er geschreven moet worden, maar probeer maar eens met hondenpootjes alleen de juiste letter in te typen op een toetsenbord.

Vrijdag kwam ze opeens met iets nieuws thuis: een Ipad. Eerst dacht ik nog "wat moet ze met dat ding?", bang dat dat ding allemaal aandacht ging krijgen die ik dan moet missen. Maar na een uurtje begon ik de voordelen te zien. Dat ding is zo plat dat ik er makkelijk op kan stappen als ze hem op de grond legt. En het heeft best grote toetsen op het toetsenbord, zodat ik er eindelijk met mijn pootjes zelf bij kan.

Jullie, mijn trouwe volgers, begrijpen dat ik hier helemaal blij van werd. Prompt heb ik dan ook gekeken wat ik nog meer zou kunnen. En daar waren ze: de apps. Wat een heerlijkheid. Schuiven met letters op een scrabblebord kan ik niet, maar wordfeud spelen wel. Een potlood vasthouden om te tekenen lukt niet, maar lijnen maken bij DrawSomething wel. Opeens heb ik alle kans om aandacht te krijgen terwijl ik in mijn eigen huis ben. Noor: dank je wel voor het meespelen ;)

En nu dan mijn eerste zelf getypte blog. Goed he, ik ben trots op mezelf.

Catootje

Eieren zoeken

Het is de sport van vandaag: eieren zoeken in de tuin. Persoonlijk ben ik heel goed in zoeken in de tuin. Het hele jaar door verstop ik zelf tennisballen om ze later te zoeken en te vinden. Alles om goed voorbereid te zijn op een dag als vandaag.

Groot was dan ook mijn teleurstelling toen bleek dat het vrouwtje er geen zin in had. Helemaal geen enkel ei heeft ze voor me verstopt. Dat er geen chocolade eieren waren snap ik. Chocolade is niet goed voor hondjes. Maar een echt, lekker hardgekookt ei had ik best gelust vanochtend. Helaas, ook dat lag niet in de tuin. En dat weet ik zeker, want ik heb goed gezocht. Wel een botje gevonden dat ik vorig jaar begraven had en een stuiterbal waarvan ik dacht dat ik hem kwijt was. Maar geen eieren.

Het komend jaar moet ik maar goed blijven oefenen. Dan kan ik volgend jaar, als er heel misschien wel wat voor me verstopt is, ook zo goed zoeken en vinden.

Catootje

1 april!

Echt, ik heb het geprobeerd vanochtend. Ik heb mijn best gedaan een grap uit te halen met het vrouwtje. Maar het is niet gelukt. Jammer want het is immers dé dag voor een 1 aprilgrap: een goedaardige grap waarbij mensen elkaar op 1 april voor de gek willen houden. Zelfs een internationaal gebeuren. In Frankrijk spreekt men van poisson d'avril. In Engelstalige landen wordt het April Fool's Day genoemd, en de Russen hebben het over День Дурака (Djen Doeraka, dag van de dommerik). In sommige Vlaamse streken spreekt men over verzenderke(n)sdag, de dag waarop je iedereen tracht ergens heen te zenden om ze beet te nemen.

Hier in huis lukt dat dus niet zo goed. Wellicht dat het komt door de slingers die er hangen. Vandaag is namelijk ook de verjaardag van het vrouwtje. En dat heeft als voordeel dat er vandaag allemaal mensen op bezoek komen. Die komen natuurlijk om koffie of thee te drinken en taart te eten, ze noemen het een feestje. Maar… die geven mij ook allemaal een beetje aandacht. Dus hoewel mijn eigen verjaardag begin januari is, vier ik hem vandaag gewoon nog een keer.

Misschien wil Noor wel mijn bal heel vaak weggooien of wil Tijn met me knuffelen of gaat Isis me aaien. Het maakt me niet uit, als ik maar aandacht krijg.

Nu nog even snel een slaapje doen, dan ben ik straks goed uitgerust om alle aandacht aan te kunnen.

Catootje