Trouwen

Ze schijnen er te zijn, honden die trouwen. Zelf snap ik niet waarom je als hond je hele leven met een andere hond zou willen delen. Ik ben wel tevreden met al die aandacht alleen voor mij. Komt er iemand koffie drinken... ik krijg aandacht. Komt er iemand eten... ik krijg aandacht. Waarom zou ik dat delen? Wat zou voor mij, als hond, de toegevoegde waarde zijn van een boterbriefje? Zelfs samenwonen zou ik al teveel vinden. Samenwonen met een andere hond, over samenwonen met een (mij aandacht gevend) mens ben ik best tevreden.

Van mensen snap ik wel dat ze trouwen. Die kunnen niet naar elke vreemde lopen om een aai over hun kop te vragen. Die kunnen niet gewoon een bal pakken, naar iemand toelopen en zo duidelijk maken dat ze NU willen spelen. Bij mensen zijn er allemaal sociale normen die voor mij als hond niet gelden. Dus als een mens dan iemand gevonden heeft die liefde en aandacht geeft, met wie dat mens wel samen zou willen wonen en die ook nog mee wil spelen dan moet je die mens goed vasthouden en nooit meer laten gaan.

Algelopen week gingen Bontekoe en Lappezak trouwen. Namens hun huisdieren (1 konijn en 4 kippen) wil ik zeggen dat de huisdieren het er helemaal mee eens zijn. Nu is de aandacht die zij krijgen tenminste gegarendeerd. En van het vrouwtje begreep ik dat de mensen het ook een goed idee vonden. Die mensen hadden namelijk een feestje en dat was gezellig.

Ik mocht niet mee naar dat feestje. Snap ook niet waarom niet want ik drink alleen water en zou gewoon hun hapjes eten. Ik heb op de bank liggen wachten tot het vrouwtje terugkwam. Dat duurde lang, maar toen ze er eenmaal was heb ik een heleboel aandacht en liefde gekregen.

En dat is waar het om gaat in het leven: aandacht en liefde.

Catootje