Aandacht

Ok, ik geef het toe. Ik ben dol op aandacht. Uren kan ik achter een bal aan rennen die anderen voor me weggooien, ik kan rustis op mijn plek blijven liggen als iemand me aait en ik ken alle trucs om die aandacht af te dwingen als iemand me over het hoofd dreigt te zien. Dat laatste is heel belangrijk als hondje, want van nature kijken mensen over je heen.

Aandacht is dus goed. Maar foto's... daar heb ik echt een hekel aan. Van die flitsende camera's of dat stil moeten zitten omdat het plaatje anders niet lukt, het is helemaal niets voor mij.

Vol bewondering heb ik de afgelopen dagen naar TV gekeken. Eerst op vrijdag een man en vrouw die gingen trouwen en daar meer even een paar miljard mensen bij hadden. Ze bleven lachen. Het leek wel alsof ze het echt leuk vonden. Nu kan ik me voorstellen dat als je van iemand houdt (begrip dat wij als honden niet kennen) je toch alleen de ander ziet, maar het lijkt me ook pijn te doen om de hele dag te moeten lachen.
Zaterdag zag ik nog een stel mensen die breed lachend heel veel op de foto gingen. En niet alleen door mensen met een hele grote telelens, maar ook nog eens door honderden mobieltje en andere camera's. Ook deze mensen heb ik alleen maar lachend gezien.

Zou het dan toch leuk zijn om op de foto te gaan? Moet ik het misschien toch een proberen?

Laat ik me nu voornemen dat als ik trouw of als ik met de hele familie naar een feestje ga, dat ik dan braaf op de foto zal gaan. Tot dan loop ik gewoon weg als ik een camera zie.

Catootje