Trouwen

Ze schijnen er te zijn, honden die trouwen. Zelf snap ik niet waarom je als hond je hele leven met een andere hond zou willen delen. Ik ben wel tevreden met al die aandacht alleen voor mij. Komt er iemand koffie drinken... ik krijg aandacht. Komt er iemand eten... ik krijg aandacht. Waarom zou ik dat delen? Wat zou voor mij, als hond, de toegevoegde waarde zijn van een boterbriefje? Zelfs samenwonen zou ik al teveel vinden. Samenwonen met een andere hond, over samenwonen met een (mij aandacht gevend) mens ben ik best tevreden.

Van mensen snap ik wel dat ze trouwen. Die kunnen niet naar elke vreemde lopen om een aai over hun kop te vragen. Die kunnen niet gewoon een bal pakken, naar iemand toelopen en zo duidelijk maken dat ze NU willen spelen. Bij mensen zijn er allemaal sociale normen die voor mij als hond niet gelden. Dus als een mens dan iemand gevonden heeft die liefde en aandacht geeft, met wie dat mens wel samen zou willen wonen en die ook nog mee wil spelen dan moet je die mens goed vasthouden en nooit meer laten gaan.

Algelopen week gingen Bontekoe en Lappezak trouwen. Namens hun huisdieren (1 konijn en 4 kippen) wil ik zeggen dat de huisdieren het er helemaal mee eens zijn. Nu is de aandacht die zij krijgen tenminste gegarendeerd. En van het vrouwtje begreep ik dat de mensen het ook een goed idee vonden. Die mensen hadden namelijk een feestje en dat was gezellig.

Ik mocht niet mee naar dat feestje. Snap ook niet waarom niet want ik drink alleen water en zou gewoon hun hapjes eten. Ik heb op de bank liggen wachten tot het vrouwtje terugkwam. Dat duurde lang, maar toen ze er eenmaal was heb ik een heleboel aandacht en liefde gekregen.

En dat is waar het om gaat in het leven: aandacht en liefde.

Catootje

Scriptie

Ze is bezig met haar scriptie. Eerst dacht ik nog dat ze vrij had genomen om gezellig naar de markt te gaan. Dan zou ik ik bij opa kunnen blijven, terwijl zij met oma haar boodschappen deed. Maar da's dus niet waar. Ze is thuis en ik heb er niets aan. Ze zit achter haar computer en typt dat het een lieve lust is.

Ik probeer het positieve te zien. Ze is thuis (wat gezelliger is dan als ze op kantoor is) en die scriptie is nu echt binnenkort af (wat meer tijd geeft om met mij te gaan wandelen). Maar liggend in het hoekje van de bank, net als al die andere dagen, is het niet makkelijk.

Soms probeer ik haar aandacht wel te krijgen. Pak ik bal of touw en loop naar haar stoel, in de hoop een half uurtje te kunnen spelen. Dat worden dan vijf minuten, waarna ze gewoon weer verder gaat met typen.

Mocht er iemand zijn die haar bij haar afstuderen iets cadeau wil doen dan stel ik hondenkoekjes of zalmsnoepjes voor. Ik heb ook een offer gebracht ;)

Catootje

IJs

Ik snap jullie mensen niet. Dagen kunnen jullie praten over ijs. En dan niet de soort waar ik ook zo van hou, die met een smaakje in een krokant hoorntje. Nee, ijs dat koud is aan je pootjes, glad en glibberig. Van dat ijs dat je als rechtgeaarde hond niet wilt zien. Al is het enige voordeel dat het als het ijs is geen water is.

Maar nog wil ik er niets van weten. Geroep van Noor en Jelle ten spijt, mij krijg je er niet op.

Natuurlijk was ik vandaag graag meegegaan naar scouting. Ik ga altijd graag mee omdat ik dan veel aandacht krijg. Maar als ik voor die aandacht het ijs op moet, dan maar geen aandacht. En als ik die keuze maak... dat wil wat zeggen.

En als ik dan toch aan het mopperen ben, die sneeuw en pekel aan mijn pootjes ben ik ook wel zat. Pekel is zout, dat lik ik van mijn pootje, dan moet ik dus meer drinken en daardoor weer meer plassen en dat moet dan buiten waardoor er weer pekel aan mijn pootjes komt. Grrrr.

Nee, doen mij maar Cookie Dough of Strawberry Cheesecake.

Catootje

Koud

Soms ben ik heel blij met mijn vrouwtje.

Al een week is het koud in Nederland. Het vriest de hele tijd en het gras maakt ook mijn pootjes koud. In huis is het best te doen (al is overdag de verwarming uit en is het dan maar 15 graden in huis), maar als we in de ochtend of avond naar buiten gaan voel ook ik de wind.

Gelukkig heb ik in 2010 van Sinterklaas een warm winterdekje gekregen. Een heel mooie: met roze ruiten, een zwarte bontkraag en strik. Het zit niet heel fijn, ik heb hem liever niet om, maar deze week was ik er wel blij mee. Nu voel ik die wind tenminste niet op mijn vacht en blijf ik nog een beetje warm.

Voor als het sneeuwt heb ik een andere jas, een waterdichte. En ook daar heb ik zowaar het voordeel van gezien deze week.

Zon en 25 graden zou leuker zijn, maar ik red me wel.

Catootje

Winter Overlevings Tocht

Afgelopen weekend mocht ik eindelijk weer eens mee naar scouting. Nu is het ook niet zo leuk als ze met de boten bezig zijn, want dan heeft niemand tijd voor me. Maar dit weekend gingen ze op WOT en dat is in de bossen en dus de ideale plek voor mij.

Het begon al goed, nog voor de jongens weggingen had ik al de volle aandacht van twee zusjes die met me aan het rondrennen waren. Daarna in de auto op schoot bij Tijmen, zeker te zien al quality time. Bij een parkeerplaats in Loenen moesten de jongens starten aan hun tocht. OMdat ze niet allemaal tegelijk weggingen, had ik mooi gelegenheid om een uur tussen bomen te scharrelen. Bontekoe wil ik nog even bedanken voor het verkeerd rijden, want dat gaf een half uurtje extra.

Toen alle jongens gestart waren was het tijd voor wat autoritjes. Met twee pootjes tegen het raam kan ik lekker naar buiten kijken, wat ik dan ook deed. Veel bomen, leuke dorpjes en gelukkig na niet al te lange tijd weer bos om te rennen. Aan het eind van de middag mocht ik ook nog speurhond zijn en heb ik de welpen gevonden.

's Avonds zaten ze in een gebouw in Eerbeek. Met heel veel bos eromheen. Leuk hoor, dat binnen zijn. Ik heb de eerste de beste gelegenheid gepakt om naar buiten te glippen en ben gewoon rond het gebouw gaan scharrelen. Ja, het vrouwtje riep me wel, maar daar hoef je toch niet meteen op te reageren?

Geslapen bij het vrouwtje, ontbeten met stukjes gebakken ei door mijn brokjes en toen... nog meer bos! We gingen naar de Posbank. De jongens deden levend stratego en ik kon er lekker doorheen rennen. Het bot dat de jongens zochten was van piepschuim, dus niets voor mij. Geef mij maar de takken die ze voor me weggooide.

Op de terugweg weer bij Tijmen, een moment van rust in een warme auto. Thuis ben ik lekker op de bank gaan liggen, ik was kapot :)

Wat mij betreft volgend jaar weer een WOT.

Catootje