Fiscale regelgeving

Al maanden liggen de Belastingwetten 2011 hier op de kast. Met daarnaast de jurisprudentie, de aantekeningen van college's en de boeken die verder op de materie in gaan. Ja, het vrouwtje studeert. En omdat ze snel klaar wil zijn doet ze meer dan 1 vak. Jammer, want daardoor is ze ook op meer dan 1 dag van huis. En ik lig hier dan maar op de bank te wachten op aandacht.

Maar zoals de grote Cruijff al zei: "Elk nadeel heb z'n voordeel". Want meer vakken, dat zijn ook meer tentamens en dus ... meer dagen tentamenverlof. Afgelopen week was het zo ver, tentamens Inkomstenbelasting en Vennootschapsbelasting. En gelukkig zitten ze in Den Haag en bij de rechtspraak niet stil. Dus er was veel te lezen, veel te begrijpen en veel te doen. Wat dan weer betekent dat ze veel thuis was. En dan mag ik op schoot als zij studeert, aan haar voeten liggen als ze op de bank een artikel leest, lopen we en extra rondje omdat zij haar gedachten moet verzetten.

Met argusogen kijk ik dan ook naar alle nieuwe plannen in Den Haag. Regelgeving zou makkelijker worden, we moeten minder regels hebben en de Belastingdienst moet verder met het niet leuker, maar makkelijker idee. Ik maak me zorgen, gaat ze dan straks fluitend die tentamens halen, zijn er geen uren studeren op de bank meer nodig, hoef je niet meer even stoom af te blazen naar een paar uur fiscale wet- en regelgeving?

Gelukkig heb ik de geschiedenis aan mijn kant. Elke aangekondigde verandering heeft het alleen maar ingewikkelder gemaakt. Voor de mens lastig, voor de hond een uitkomst. Want:
Leuker kunnen ze het wel maken, door het niet makkelijker te maken.

Catootje

Judaskus?

In de Amerikaanse staat Georgia heeft een Golden Retriever zich ontfermd over een pasgeboren hertje. De hond ontdekte het hertje in de tuin van zijn baasjes, waar het zijn moeder leek te hebben verloren. Meteen nam de hond een beschermende rol aan en wist hij het hertje te kalmeren.

Ik heb het nu zo op Golden Retrievers, sinds een van de honden in de buurt wel hel driegend boven mijn kleine koppie kwam staan. Nu weet ik dat hij me waarschijnlijk wilde adopteren. Niet nodig, want al spring ik als een hertje ik ben een hondje met een baas en een huis.

Dat huis en mijn vrouwtje zal ik verdedigen. Zo blaf ik de vogels weg uit de tuin, grom is naar vreemde figuren in de nacht en zal ik zeker ook net zo reageren als een collega in Terneuzen. Toen daar een vrouw haar hond uit liet bedreigde een man haar met een mes. Op het moment dat de man een stap naar voren deed, beet de hond hem. Kijk, daar kan ik me helemaal in vinden. Van mijn vrouwtje blijf je af!

Dat is dat soms wat ver doorvoer en begin te blaffen als iemand haar te verwelkoming kust, dat moet ze maar gewoon voor lief nemen. Want hoe kan ik weten of het geen Judaskus is?

Catootje

Slapen is denken

Het was me het weekje wel. Wat was er veel om je druk over te maken, tenminste voor jullie mensen.

Natuurlijk het songfestival. Zouden de 3J's het redden? Hoe hoog zouden ze komen? Wie gaf ze wel of geen kansen? Natuurlijk hebben er ook in mijn omgeving mensen gekeken, ik werd er niet warm of koud van. Wij honden doen geen wedstrijd wie het best kan blaffen op TV, dat doen we gewoon als jullie willen slapen. Mij verbaasd het dan ook niets dat mooie liedjes niet winnen. Als het er om gaat wie het hardst blaft, dan hoeft het niet zuiver te zijn. Vraag maar aan het hond van een paar huizen verderop, die blaf ik weg op een toon die eigenlijk net te hoog is, maar wel lekker duidelijk.

Dan is er nog voetbal. Ook zoiets. Ik snap achter een bal aan rennen beter dan de gemiddelde vrouw. Maar al dagen staan de kranten vol en hoor ik op televisie over de voetballers van Ajax en Twente. Leuk, spannend en ook nu begrijp ik dat mensen anders zijn. In plaats van zelf achter een bal aan rennen (wat ik het liefste doe), kijken jullie naar andere mensen die achter een bal aan rennen. Met duizenden tegelijk. Van de mannen die rennen, de voetballers, begrijp ik het, ik wil ook wel dat mensen mij aandacht geven als ik achter een bal aan ren.

Zelf heb ik me vooral druk gemaakt over waar ik mijn tennisbal zou begraven in de tuin of ik wel ook een stukje taart krijg op een verjaardag en hoe je voorkomt dat je steeds alleen thuis bent. Alles vanaf mijn plek op een van de kussens van de bank, want zonder goed plan kom je nergens en dat kan je ook al slapend bedenken.

Catootje

Ode aan tienerjongens

Je leest de meest verschrikkelijke verhalen over tienerjongens. Ze zouden niets kunnen, niets willen en eigenlijk alleen maar lastig zijn. De afgelopen dagen heb ik weer gemerkt dat al die vooroordelen ook echt vooroordelen zijn.

Met het vrouwtje was ik op de Kaag. Er waren kaderdagen voor de oudste jongens van scouting. Acht pubers van 15-18 jaar oud, ga er maar aan staan. Van te voren dacht ik dat ik genoeg aandacht zou gaan krijgen. Heerlijk knuffelen, steeds een aai en, met het idee van "ze gaan toch alleen maar hangen" in mijn hoofd, had ik me al ingesteld op een paar dagen verwennerij.

Dat viel een beetje tegen. Er was een lange lijst met klussen waar ze allemaal mee hielpen. Terwijl de een aan het schuren was, haalde de ander de tank leeg en was weer een ander met reparaties bezig. Weg met de aandacht, geen tijd meer voor mij. De jongens waren hard aan het werk. En dat bleven ze doen. In elk verloren momentje pakte ze uit zichzelf (!) een klus op. Gelukkig was er 's avonds nog wel tijd voor mij. Maar overdag waren het de klussen die hun aandacht hadden.

Bij deze wil ik alle kranten tegenspreken en een ode brengen aan de tienerjongens van de afgelopen dagen. Aad, Tim, Guido, Maarten, Thomas, Boris, Maarten en Gillian, jullie waren top!

Catootje

Aandacht

Ok, ik geef het toe. Ik ben dol op aandacht. Uren kan ik achter een bal aan rennen die anderen voor me weggooien, ik kan rustis op mijn plek blijven liggen als iemand me aait en ik ken alle trucs om die aandacht af te dwingen als iemand me over het hoofd dreigt te zien. Dat laatste is heel belangrijk als hondje, want van nature kijken mensen over je heen.

Aandacht is dus goed. Maar foto's... daar heb ik echt een hekel aan. Van die flitsende camera's of dat stil moeten zitten omdat het plaatje anders niet lukt, het is helemaal niets voor mij.

Vol bewondering heb ik de afgelopen dagen naar TV gekeken. Eerst op vrijdag een man en vrouw die gingen trouwen en daar meer even een paar miljard mensen bij hadden. Ze bleven lachen. Het leek wel alsof ze het echt leuk vonden. Nu kan ik me voorstellen dat als je van iemand houdt (begrip dat wij als honden niet kennen) je toch alleen de ander ziet, maar het lijkt me ook pijn te doen om de hele dag te moeten lachen.
Zaterdag zag ik nog een stel mensen die breed lachend heel veel op de foto gingen. En niet alleen door mensen met een hele grote telelens, maar ook nog eens door honderden mobieltje en andere camera's. Ook deze mensen heb ik alleen maar lachend gezien.

Zou het dan toch leuk zijn om op de foto te gaan? Moet ik het misschien toch een proberen?

Laat ik me nu voornemen dat als ik trouw of als ik met de hele familie naar een feestje ga, dat ik dan braaf op de foto zal gaan. Tot dan loop ik gewoon weg als ik een camera zie.

Catootje