Eerst gingen we een stukje motoren, door een sluis. Daar zwaaide we naar de mensen op de kant. Toen we daarna bijna voorbij Vlissingen waren, klonk er opeens een piep heel dicht bij mijn hoofd. Ik lag in de hondenkooi en wist niet meteen wat er aan de hand was. Bleek het piepje van de koeling te zijn. Dus hoorde ik dat de zeilen op gingen en de motor uit.
Dat was het begin van een sportieve dag. Ik denk dat ik wel 40 keer van de ene naar de andere kant van de kooi ben geslingerd. En steeds met herrie boven mijn hoofd van de lieren. Tussendoor hoorde ik zelfs dat Philip op het knopje drukte om de genua iets in te halen. Het moet natuurlijk niet gekker worden, midden op zee. Maar ik heb me er moedig doorheen geslagen. Was wel een beetje jaloers. Want ik hoorde Daan en Marisja heel trots zijn op meer wendingen dan vorig jaar en dat had ik ook wel willen vieren.
Het was best ruig, begreep ik later, met hoge golven en veel wind. Ik was niet heel verbaasd dat we in Zeebrugge liggen in plaats van in Oostende. Wind kwam gewoon uit de verkeerde hoek. Ze hebben hier ook een heel mooi park, ik ben niet zo heel ontevreden. Het kusttrammetje gaat van hier naar Oostende, dus Philip is ook niet ontevreden. Misschien blijven we wel een dagje extra.
We hebben vakantie, dus we hoeven niets (zelfs niet te eten).
Catootje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten