Tuin

Vanochtend heb ik het vrouwtje geholpen in de tuin. Dat was echt nodig, want door al dat studeren van haar was er wel wat achterstand in het onderhoud. Ik had al geprobeerd haar eerder een seintje te geven; een klein gat gegraven waar volgens mij nog wel een plantje kon; alvast een hazelnoot gepoot op de plek waarvan ik denk dat een nieuwe struik er leuk zal staan en natuurlijk wat onkruid weggehaald met mijn pootjes. Al die subtiele hints hadden vandaag dan eindelijk tot gevolg dat ze zelf ook iets ging doen. Het kan immers niet alleen van mij afhangen.

Natuurlijk had ik haar graag willen helpen. Toen we in de voortuin aan de slag gingen kwamen echter de buurmeisjes langs. Die kan ik niet teleurstellen en met pijn in mijn hondehartje heb ik het vrouwtje laten werken terwijl ik alle aandacht van drie leuke meisjes kreeg. Iemand moet ook de sociale contacten onderhouden en alweer was ik het die het echte werk deed. Zonder mij zou het toch allemaal minder goed lopen hier in huis.

Je snapt dat ik vanmiddag dus ook maar ben meegegaan naar het tuincentrum. Stel je voor dat ze iets niet weet, dan moet ik toch kunnen antwoorden. Als extra hulp heb ik zelfs Noor meegenomen.

Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Tijd voor mij om eindelijk van de zon te genieten.

Catootje

NL doet

Dit weekend was er weer NL Doet. Dat is de grootste vrijwilligersactie van Nederland van het Oranje Fonds, samen met duizenden organisaties in het land. NL DOET zet de vrijwillige inzet in de spotlights en stimuleert iedereen om een dag(deel) de handen uit de mouwen te steken. Vrijdag waren de Willem Alexander en Maxima de Satoko Kitahara, dat zijn de zusjes van onze scouts, ja echt… heel veel zusjes zitten daar op scouting, gaan helpen. Gister kwamen er allemaal mensen op het Pius XII Plein om het vrouwtje en haar (en mijn) scoutingvriendjes te helpen.

Ik wil ook een pootje bijdragen en dat doe ik door in deze blog te vertellen hoe onwijs trots ik elke keer weer op de vrijwilligers bij Scouting Pius XII ben. En dus ga ik ze allemaal even noemen. Eerst de oudjes (okay, ze zijn tussen de 20 en 32 jaar, dus zo oud zijn ze niet):
• Bontekoe die veel van huis is voor zijn baan en toch elke zaterdag er is;
• de 1e die ook nog eens een studie gedaan heeft om bijna dokter te worden;
• de 2e die er is als je hem nodig hebt;
• de 3e die altijd te vinden is voor leuke spannende dingen zoals fikkie stoken en houthakken;
• de 4e die in het echt op een heel grote boot vaart en toch lol ziet in kanoën;
• Hathi die ondernemer is en tijd maakt voor een poster;
• Bagheera die je altijd een peptalk weer te geven.

Het meest trots ben ik op de jonkies, jongens die ik al heel lang ken, van toen ik nog een puppy was. Jongens die nog niet eens 20 jaar zijn en toch het hele jaar onbetaald werk doen voor andere jongeren:
• De Opper, die leert, ook nog ander vrijwilligerswerk doet en altijd met je meedenkt;
• De Kabelgast, die leert, werkt, leeft en het onderhoud van de boten regelt,
• De Senior, die onwijs leuke ideeën heeft.

En natuurlijk wil ik Maarten, Gillian, Bart, Tim en Boris niet vergeten. Tieners, zeeverkenners, die alleen op zaterdagochtend werken zodat ze bij scouting kunnen zijn en die altijd willen helpen als je ze nodig hebt.
Mannen en jongens, ik ben trots op jullie. En dus zeg ik heel hard: Woef!

Catootje

PS Nee, natuurlijk vergeet ik het vrouwtje niet, maar die weet wel hoe lief ik haar vind.

Lente!

Ik wil naar buiten. Het regent niet, het is niet koud, er is geen sneeuw. Het is lente en daar wil ik van genieten. Mijn favoriete plek is momenteel dan ook voor een deur. De voordeur, de achterdeur, zelfs de deur van de woonkamer naar de gang. Alles om duidelijk te maken dat ik niet binnen wil zijn.

Mijn aktie is tevergeefs, lijkt het. Nadat ik vorige week heerlijk in de tuin had gestruind, heb ik weer een epileptische aanval gekregen. En nu denkt zij dus dat dat van iets in de tuin komt. Niet dat daar enige echte aanwijzing voor is. Maar ze neemt het zekere voor het onzekere. En dus mag ik alleen aan een riem een eindje lopen.

Dan zie ik eenden elkaar het hof maken, vrij lopende meerkoeten, vrolijk fluitende vogels en dat wil ik dus ook. Over vers groen gras rennen, achter die eenden aanjagen, met mijn pootjes richting waterkant.

Het is lente (zeggen ze), maar ik merk er nog niet veel van.

Catootje

Vakantie

Afgelopen woensdag ging ze weer eens uit eten. Ja, ik zou me bijna achtergesteld voelen. Uit eten gaan doet ze wel heel regelmatig de laatste tijd en ik mag nooit eens mee. Nee, ik zit thuis met een bak droge brokken en een schaaltje water. Het is dat ik zelf 144 niet kan bellen, maar anders...

Deze keer was het extra erg, want ze ging eten met Marisja, Daan en Philip. En dat zijn allemaal mensen die ik ook leuk vind, die mij graag aandacht geven en waar ik dus een heel blij hondje van wordt. Ze is zelfs nog even thuis geweest tussendoor, maar nee, ook nu mocht ik niet mee.

Gelukkig wist ze me bij de ronde voor het slapengaan te vertellen dat ze bedacht hadden om weer een aantal weken te gaan zeilen van de zomer. En ik mag mee! Ze gaan naar Belgie en Frankrijk. Ce chien pourront profiter des vacances le long de la côte. Nu moet ik alleen nog leren blaffen in het frans.

Catootje