Je suis Catootje

Eindelijk was het vrouwtje een donderdagavond thuis én had ze zin om samen met mij naar Wie Is De Mol te kijken. Ik had er helemaal zin in, had mijn favoriete koekje op de juiste bank verstopt en keek helemaal blij toen bleek dat ze ook nog de fleecetrui aan had waar je zo lekker onder kan kruipen. En toen ... was er een jongen die blijkbaar geen hond had om mee te praten en die nu iemand zocht. Ik vond hem wel een beetje zielig.

Maar goed, toen was er dus geen WIDM. Toen moest ik opeens accepteren dat er een iPad op schoot bij kwam. Toen zag ik na een half uurtje al profielfoto's langskomen met teksten als


Ik moest er stiekem wel om lachen. Maar het deed me ook denken aan een paar weken geleden. Toen iedereen opeens Charlie was. Charlie Hebro was een tijdschrift met bijtende, harde en cynische humor. Met bittere aanvallen op dat waar mensen in geloven. Maar zo ben ik niet en zo wil ik niet zijn. Ik geloof in de kracht van het positieve, in het goede zien in de mensen, in dat je mensen meer bereikt dan alleen. Ik denk wat ik denk en laat Charlie denken wat hij denkt. Ik ben dus helemaal geen Charlie, ook niet als iemand een aanslag op Charlie pleegt. Natuurlijk veroordeel ik zo'n aanslag. Ik geloof in leven en laten leven, in elkaar in de waarde laten. Maar dat maakt me nog geen Charlie. Want daar wil ik niet mee verbonden zijn met dat bijtende, harde en cynische.

Ik bijt niet, ik blaf (heel veel, dat dan weer wel).

Catootje