Afgelopen vrijdag had ze (het vrouwtje dus) het slimme idee om haar kerstdiner een keer proef te koken. Was ik het helemaal mee eens, elk moment om slagroom, vis en vleesjus te proeven is er één en daar kun je er niet genoeg van hebben. Achteraf voldeed de dag aan al mijn verwachtingen.
We begonnen donderdagavond al met de voorbereidingen. Ja, "we". Ik heb mezelf namelijk benoemd tot opperproever. Zit keurig in de keuken te wachten tot er iets klaar is om aan mij te geven. Leeg kannetje slagroom? Ik lik het wel uit. Even proeven of de saus goed is? Doe maar wat over mijn brokjes. Passen de kazen bij elkaar? Wil ik best even proberen. En ik had geluk. Want met en ijs en twee soorten mousse waren er genoeg bakjes die toch eerst de slagroom kwijt moesten voor ze in de vaat konden. Zou niet elke chef-kok een hond moeten hebben?
Vrijdag eerst een bezoekje aan Voorschoten: goed voor een portie onverdeelde aandacht. Stukje verse vis van opa, stukje kaas van oma, wat wil een hondje nog meer? De lekkere dingen tijdens de rest van de dag dus. Beetje hertenjus, stukje Dorade, wat zalm en een klein puntje paté. Wat mij betreft kunnen die diners niet uitgebreid genoeg zijn. Helaas was er 's avonds bij het diner zelf niemand die een klein hondje van een hapje voorzag. Gelukkig had ik zaterdag mijn kans met de restjes.
En nu is het weer voorbij. Tot vrijdag. Want dan komen de kerstdagen er echt aan en maakt ze hetzelfde nog eens. Als ik maar geen scheurbuik krijg :).
Catootje
