Carrièrebitch

Het is gelukt! Vandaag heeft ze iemand aan het huilen gekregen. Ze voelt zich een top-manager. Doortastend, niet meegevend heeft ze iemand duidelijk gemaakt wat ze van haar verwacht. Die ander kan daar niet aan voldoen. Dat weten ze allebei. En nu staat het ook op papier. Niks niet “om mensen te houden moet je van ze houden”. “Was sie liebt das neckt sie”, dat is het credo. 2011 is de consumptiemaatschappij in tijden van recessie. Voor jou dertig anderen. Meedoen en presteren, wie het niet kan haakt af.

Dus heeft ze twintig minuten zitten wachten op de tranen. Die ander zich vast laten praten. Niet gereageerd, maar begrijpend geknikt. Ondertussen naar de klok kijkend om te zien hoe lang ze dit al volhield. Eenentwintig minuten tweeënveertig seconde, een nieuw persoonlijk record. Uiteindelijk brak ze. Een pakje zakdoekjes op tafel gelegd. Gekeken hoe de make-up verdween. Bij elke huilbui een beetje meer. Tot er bijna geen mascara meer op haar wimpers zat.

Zo moet het gaan. Doen wat het vrouwtje zegt of anders wegwezen! Wie is hier de baas? Juist ja, ZIJ! Goed opgeleid, zonder kinderen, met mooie carrière.

Okay, na de tranen heeft ze haar gezegd dat ze haar zal steunen. Dat ze zal helpen om te veranderen. Dat ze denkt dat zij meer kan dan ze nu doet. Dat ze samen gaan kijken wat haar werk wordt. Dat ze samen gaan bepalen hoe ze dat invullen. Dat was het mooiste deel van het gesprek, toen ze samen weer konden lachen. Ze heeft haar naar huis gestuurd, zodat ze rustig kon nadenken. Maandag zien ze elkaar weer.

Tja, eigenlijk is mijn vrouwtje een softie.

Catootje